« شورش گرسنه گان »؛ هراس افکنی ست؟

هر از چندی دیدگاه و نظری در میان بخشی از روشنفکران سیاسی رواج پیدا می کند که در روند جنبش اجتماعی؛ خیزش ها و پویش ها بی تاثیر نیست.

یکی از این موضوعات مسئله شورش گرسنه گان در ایران است. بن پایه دیدگاه و نظر فوق استوار به آمار و ارقام غیرقابل انکار است. طی آمار رسمی هم اکنون میلیونها شهروند حاشیه نشین هستند.

طوریکه بدون هرگونه امکانات رفاهی و حداقل ها از نظر بهداشت، درآمد، آموزش و مسکن، در بدترین وضعیت ممکن زندگی می کنند.

« از میلیونها حاشیه نشین در ایران بعنوان بمب ساعتی نام می برند. که هر آن امکان انفجار آن است.

امری که هرج و مرج ایجاد خواهد کرد و ناامنی در امکان عمومی و تعرض به منافع خصوصی در پی خواهد داشت».

اصرار می کنند که شورش گرسنه گان حتمی ست! و حتی حکومت آخوندی هم نمی تواند و نخواهد توانست با سرکوب شورش گرسنه گان را از میان بردارد.

«شورش گرسنه گان»؛ هراس افکنی ست؟

حال آنکه به گمان من نافرمانی مدنی در ایران که در اشکال اعتراضات سازمان یافته _ کارگران، پرستاران، بازنشستگان، معلمان ، رانندگان و کشاورزان و … _ نه صرفا یک روند و نشان از نفی وضع موجود است بلکه فراتر از آن تجربه اجتماعی ناب و سرفصل ساز اقشار و طبقات آگاهی ست که عملا و نظرا راه را بر شورش کوربسته است.

شورش گرسنه گان

ناگفته پیداست که سالهاست که اصرار به رخداد شورش و «انقلاب گرسنه گان» می شود و تاکید می گردد که شورشی سراسری در ایران همه چیز را نابود و ویرانه ای بیش باقی نخواهد ماند.

در حالیکه تجربه چند دهه و روند اعتراضات و حتی دو خیزش و قیام سر فصل ساز، دی ماه نود و شش و آبان نود و هشت به درستی نشان داد که ملت معترض ایران، به چنان درجه ای از آگاهی رسیده است که به هیچ وجه ممکن شورش کور را بوجود نخواهند آورد.

البته بخشی از رسانه های مافیای ثروت و قدرت برای هراس افکنی طبقات میانه جامعه، برای با انفعال کشاندن بخشی از اقشار روشنفکری برای منفعل کردن برخی از فعالین فرهنگی برای ایجاد جو و فضای کاملا انفعالی در مقابل سیاست های دهشت بار حکومت آخوندی، مستقیم و غیرمستقیم به موضوع شورش کور دامن می زنند.

اما روند جاری چند دهه گذشته نشان داده است که حتی قشر عظیم بیکاران و فرودستان، کارگر زاده ها و … در قیام و با همبستگی با دیگر اقشار جامعه در پی نفی حکومت آخوندی گام برمی دارند نه در ایجاد شورش کور که به نظر میرسد در جامعه ایران بوجود نخواهد آمد.

در پایان می توان تصریح کرد که :

یکم- قدرت گروههای مرجع در جامعه ما، در عدم شکل گیری شورش کور تعیین کننده است.

دوم – گروه های مرجع با کار اجتماعی گسترده در اشکال فعالیت های گوناگون داوطلبانه در محلات حاشیه نشین، زمینه های ذهنی شورش کور را کاهش میدهند.

سوم- مبلغین شورش کور در حال حاضر گروههای سیاسی تشنه قدرت و فرقه های هستند که در مقابل خشونت دولتی شورش های کور را تبلیغ می کنند و برغم تبلیغات پیاپی آنان و سرکوب دهشت بار حکومت آخوندی، جامعه بویژه فرودستان تا به امروز بدرستی نشان داده که گرایش و تمایلی به شورش های کور ندارد.