پایان نزاع در قره‌باغ؛ آذربایجان، ارمنستان و روسیه توافق آتش‌بس امضا کردند

نیمه شب گذشته سه کشور ارمنستان، روسیه و جمهوری آذربایجان اعلام کردند موافقت‌نامه‌ای را برای پایان دادن به جنگ در قره‌باغ به امضا رساندند

 طبق مفاد این توافق آتش‌بس میان دو کشور آذربایجان و ارمنستان از ساعت ۲۱ به وقت گرینویچ در ۱۰ نوامبر آغاز خواهد شد. نیروهای ارمنستان از مناطق خارج از قره‌باغ کوهستانی عقب‌نشینی خواهند کرد. نیروهای حافظ صلح روسیه در کریدور لاچین مستقر خواهند شد.

 پس از اعلام آتش‌بس، تظاهرات‌کنندگان مقابل ساختمان نخست‌وزیری ارمنستان تجمع کردند و ضمن مخالفت با توافق آتش‌بس، خواستار استعفای پاشینیان، نخست وزیر ارمنستان شدند.

بعد از مدتی از شروع اعتراضات، معترضان وارد ساختمان دولتی و محل برگزاری جلسات کابینه دولت ارمنستان شدند. از سوی دیگر بعضی معترضان توانستند وارد پارلمان این کشور شوند. همچنین تطاهرات‌هایی علیه این آتش‌بس در ایروان، پایتخت ارمنستان صورت گرفت.

 نیکول پاشینیان، نخست‌وزیر ارمنستان درباره امضای آتش‌بس گفت: 

آتش‌بس، برای مردم ما و خود من بسیار دردناک است. این پیروزی نیست، اما تا زمانی که شما اذعان نکنید که باخته‌اید، شکستی در کار نخواهد بود. ما هرگز اذعان نمی‌کنیم که باخته‌ایم و این آغاز عصر وحدت ملی برای ما خواهد بود.

 نخست‌وزیر ارمنستان در ادامه در واکنش به اعتراضات در این کشور گفت:

 چاره دیگری برایم باقی نگذاشتند. مجبور بودم توافق را امضا کنم. ما در برابر دومین ارتش بزرگ ناتو یعنی ترکیه هم می‌جنگیدیم.

ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهور روسیه نیز در این‌باره اعلام کرد:

 نیروهای حافظ صلح در منطقه قره‌باغ کوهستانی مستقر خواهد شد. آتش‌بس جدید، شرایط لازم برای حل بلندمدت بحران قره‌باغ کوهستانی را فراهم خواهد آورد. آذربایجان و ارمنستان در مناطقی که تحت کنترل دارند باقی خواهند ماند.

 الهام علی‌اف، رئیس‌جمهور آذربایجان پس از امضای توافق آتش‌بس گفت: خوشحالم که جنگ تمام شد. امروز روز تاریخی برای مردم آذربایجان است و من به این پیروزی افتخار میکنم. از پوتین و اردوغان بابت این توافق آتش بس تشکر میکنم. ترکیه و روسیه مشترکاً فعالیت‌های حفاظت از صلح در قره‌باغ کوهستانی را به عهده خواهند گرفت. 

ارمنستان یا آذربایجان؟

ارمنستان و آذربایجان در گذشته‌ای نه چندان دور بخشی از ایران بودند. شروع دو جنگ احساسی و غیرضروری، بهانه لازم را به‌دست روسیه تزاری داد تا با شکست ایرانیان در جنگ، کشورهایی را که امروزه آذربایجان و ارمنستان نام دارند؛ ضمیمه خاک خود کند.

حال که بین این دو کشور اختلاف افتاده و آتش جنگ روشن شده است، باید از کدام یک طرفداری کنیم؟

پاسخ بسیار ساده است؛ باید تمام تلاشمان را بر پایان دادن به جنگ متمرکز کنیم و از هرگونه رفتار هیجانی پرهیز کنیم. نتیجه فتوای احساسی روحانیون و بی‌لیاقتی شاهان قاجار هنوز یادمان نرفته است. امروز هم شعله‌ور شدن هر جنگی در منطقه خاورمیانه به ضرر تمام کشورهای منطقه و به نفع قدرت‌های بزرگ جهان تمام خواهد شد. فرقی ندارد جنگ بین ایران و عراق باشد، یا بین عراق و کویت، یا بین ایران و عربستان، یا بین ترکیه و سوریه؛ جنگ در یمن باشد یا در افغانستان یا در سوریه و لبنان. بازنده همه این جنگ‌ها کشورهای منطقه؛ و برنده آن آمریکا و روسیه و انگلیس و چین و فرانسه هستند. 

از سیاست صدور انقلاب ایران تا ادعای پان عربیسم صدام حسین، از دامن زدن به وهابی‌گری عربستان تا ادعای زنده کردن امپراطوری عثمانی اردوغان؛ همگی عامل جنگ و بدبختی مردم منطقه و تامین کننده منافع استعمارگران شرق و غرب بوده و خواهند بود.

اما در پاسخ به برخی هموطنان عزیز؛ 

فریاد «استقلال» از زبانی که شهامت زمزه کردن «آزادی» را ندارد، حرف درستی نیست. دلاوران ایران زمین، شهدای راه آزادی؛ ستارخان و باقرخان را بیاد آوریم؛ به بهانه استقلال و هم‌زبانی پشت سرِ پیشه‌وری‌ها جمع نشویم؛ فارس و کورد و ارمنی و آذری، پاره تن همدیگرند