خیزشی گسترده تر از آبان در راه ست، آماده شویم!

در یادداشت های نه گانه از برش های گوناگون به فراز و فرود و دست آوردهای ماندگار قیام آبانماه اشاره کردیم و حال بعد از گذشته یک سال از آن سرفصل روشن شده است که؛ حکومت آخوندی با هر خیزش و رویشی یک گام به سقوط نزدیک و نزدیک تر می شود، طوریکه گذر از جمهوری اسلامی به امری حتمی و قطعی مبدل شده است و حال پرسش این است که در خیزش و قیام پیش رو می توانیم از تجارب آبانماه بطور بهینه استفاده کنیم یا خیر؟ برای درک بهتر پرسش فوق خردمندانه ست که به چند مسئله تاکید کرد؛

یکم - 

بدیل جمهوری اسلامی از نظر سیاسی به رشد همه جانبه جنبش اجتماعی در داخل مرتبط است و از طرفی خیزشی گسترده تر از دی و آبان که بتواند منجر به گذر از جمهوری اسلامی شود نیازمند وحدت ملی ست. وحدتی که در آن از یکسو  حمایت گسترده نهادهای مدنی، اعتصابات منطقه ای پیاپی معلمان و کارگران و پرستاران و بازنشستگان  و از طرفی دیگر به گرایش لایه های میانی طبقه متوسط به گذر از جمهوری اسلامی و همچنین به حمایت بخش هائی از بدنه نظامی از خیزش سراسری در ایران پیوند دارد. 

دوم - 

 تسخیر خیابان بدون اعتصابات و نافرمانی مدنی گسترده، بدون زمین گیر کردن نیروهای نظامی با مسدود کردن جاده ها، عمومی کردن شعار آزادی زندانیان سیاسی و عقیدتی بدون هماهنگی و اتحاد بخش اعظم مخالفین جمهوری اسلامی در داخل و خارج از کشور ناممکن به نظر میرسد. بنابر این همزمانی موارد فوق امکانی فراهم خواهد ساخت که حکومت کاملا از هم فروبپاشد. 

سوم -

 تجربه چند جنبش و خیزش - هیجده تیر، جنبش هشتادوهشت، خیزش دی و قیام آبان - به خوبی به ما آموخته است که گذر از جمهوری اسلامی نیازمند وحدت ملی همه احاد ملت، تقویت همبستگی اجتماعی و رسیدن به یک چشم انداز سیاسی کاملا روشن است که امید به از میان برداشتن استبداد دینی خمیرمایه اصلی آن است . در همین رابطه همه تلاش ها و کوشش ها همه دغدغه ها و حساسیت ها را می توان معطوف به همگرائی در راستای تقویت جنبش پیشرو و نهادهای مدنی کرد. در همین چهارچوب است که می توان از نقش بی بدیل نیروهای اجتماعی، فعالین مدنی و صنفی  در ایران سخن گفت و بدان اصرار کرد.

چهارم - 

در تدارک و گسترده کردن خیزش آتی از هم اکنون، باید دست بکار شد و از برنامه های روشن سیاسی و اقتصادی پسا جمهوری اسلامی سخن گفت و راه کارهای واقعی و عملی برای به زانو درآوردن نیروهای سرکوب گر را مورد ارزیای قرار داد و از تجربه واقعی مسدود کردن راه ها و جاده ها جهت جلوگیری از نقل و انتقال برای سرکوب خیزش از قیام آبان آموخت و در پی  دایر کردن زمینه های صندوق های حمایت از اعتصاب کنندگان بود و در صورت لزوم راه کارهای محاصره مراکز سپاه و بسیج را ترویج کرد و هراس در میان مزدوران جمهوری اسلامی را صدچندان نمود.  

در پایان می توان افزود که دشمن ملک و ملت را باید در چند عرصه و جبهه محاصره کرد تا به سردرگمی دچار گردد و نیروهای سرکوب گرش نتوانند خیزش را سرکوب کنند. که یکی از این موراد تشکیل جبهه نهادهای مدنی در داخل و اتئلاف گسترده سیاسی در خارج از کشور است.

آبان، نزدیکترین قیام به انقلاب

 محمدرضا باهنر، نایب رئیس پیشین مجلس گفت: اگر مردمِ بیشتری به اعتراضات می‌پیوستند و تماشا نمی‌کردند، حکومت نمی توانست آبان ماه را جمع و جور کنند و به سمت انقلاب یا انقلاب مخملی حرکت می‌کرد و اصلاً قابل جمع کردن نبود.

این خبر یک شوک مثبت به جامعه، مخصوصا معترضان و مخالفان نظام وارد کرد و به نظر می‌رسد همگان را برای قیام بعدی امیدوارتر می‌کند. 

آبان را باید فصل جدید و مهترین فصل مبارزه‌ی ایران خواند، قیامی که از گذرگاه‌های اعتراضیِ بسیاری همچون ٨٨ و دیماه ٩۶ و همچنین همه‌ی اعتراضات صنفی و مدنی عبور کرده بود و به این نقطه رسید.

قیام آبان نه مثل قیام سال ٨٨ بود که اکثر معترضان قشر متوسط، دانشجو و روشنفکر بودند و نه همچون قیام دیماه که غمِ نان، معترضان را به خیابان کشاند. آبانماه تلفیق و اتحاد هر دو جناح فرودست و متوسط اجتماعی بود که پس از سالها انتظار برای اصلاح و برای زندگی بهتر، نا امید به خیابان‌ها آمدند. آبان را باید بلوغ اعتراضات مردمی در ایران بر شمرد. زیرا همه‌ی معترضان با یک هدف دست به اعتراضات زدند و کلیت نظام را هدف قرار دادند.

▫️ به گفته‌ی باهنر تنها یک میلیون معترض کافی بود تا تهران فتح شود و انقلاب صورت بگیرد، یعنی چیزی حدود ١٠ درصد از پایتخت نشینان اگر به قیام می‌پیوستند، پیروزی برای معترضان حاصل می‌شد. رژیم کاملا به این قضیه پی برده بود و به همین خاطر فوراً راه‌های ارتباطی را قطع کرد و با شلیک مستقیم، مغز و قلب معترضان را نشانه رفت و بعد از سرکوبِ مخالفان، خامنه‌ای گفت: دشمن را عقب راندیم! 

یکی از نقاط عطف اعتراضات آبانماه، چشم‌پوشی از اپوزسیون بود و مردم بی آنکه احساس کنند از جایی و از مرجعی بنام اپوزسیون باید خط بگیرند، خودشان به صورت خودجوش صفر تا صد اعتراضات را رهبری کردند و به جلو بردند و یقینا اگر راه‌های ارتباطی مردم قطع نمی‌شد و می‌توانستند باهم در ارتباط باشند و از اعتراضات در دیگر شهرها باخبر بشوند بعد از گذشت اندک زمانی کل کشور با این تظاهرات و اعتراضات همراه و همگام می‌شد و کار را یکسره می‌کردند. 

اعتراضات آبانماه با تمام ایجاد محدودیت‌ها و سرکوب خشونت‌بار و کشتار مخالفان، یک اتفاق مثبت را رقم زد و آنهم شکل گرفتن یک جامعه‌ی اعتراضیِ جدید و یکدست که همدیگر را پیدا کرده‌اند، همدیگر را می‌شناسند و مهمتر از آن متحد شده‌اند. این قیام به سیاسی شدن و همچنین معترض شدن اقشار مختلف کمک زیادی کرد و جامعه‌ی هدفِ خودش را پیدا کرده. 

 افکار عمومی در این اعتراضات و به واسطه‌ی برخورد حاکمیت جریحه دار شد و دشمنی رژیم نسبت به جامعه را در ذهن مردم حک کرد. مخصوصا خانواده‌های کشته شدگان و زندانیان. بعضی از آنها حتی نتوانستند یک مراسم برای عزیزانشان برگزار کنند، این مسائل آنها را تبدیل به مخالفان درجه یک نظام کرد. 

قیام بعدی، نقطه‌ی پایانی خواهد بود برای رژیمِ ضد مردمی و تمامیت‌خواهی که سالهای سال راه‌های اعتراضات مسالمت آمیز را بسته و جامعه‌ی مدنی را بشدت سرکوب کرده است. این جامعه به خشمِ پنهان دچار است و به محض آنکه فرصتی بیابد ساختار سیاسی و حکومتی را در هم می‌شکند. 

لطفا به کانال مهاجران ایرانی دنبال کنید 
https://t.me/mohajranir